Arrows may not center when in edit mode. Once site is published, the arrow will be centered on the tab
When the site is published, this border and note will not show up.
Drag & drop your tab 1 content here
“Een man is iemand die gaat. Bam…bam…bam”
Robert komt net uit een mentex, een mentale training. Een 20 uur lange fysieke en mentale uitputtingsslag. Hij heeft een uurtje slaap gehad, maar is wakker en helder. “Het was heftig, maar ik voel me prima.”
Robert ziet eruit als een gewone Hollandse jongen, maar groeide op in een diplomatengezin in onder meer Ghana, Egypte en Duitsland. Na de scheiding van zijn ouders, gaat zijn vader in Denemarken wonen. Robert vertrekt met zijn moeder naar Nederland. “Iemand moest de man in huis zijn. Dat was logisch voor mij. Ik dacht, als papa er niet is, dan doe ik het wel. In Egypte woonde ik in een penthouse. Op de 6e en 7e verdieping. En op een golfresort, een soort beveiligde compound. De zoon van Mubarak woonde daar ook en veel mensen met geld die graag golfden. Ik zat altijd op internationale scholen met Britste expat-kinderen.
In 2003 kwam ik naar Nederland. Ik had hier als klein kind een halfjaartje gewoond, dat was het. Dus het was wel even een cultuurshock toen ik hier aankwam. Ik vond het raar dat je hier uit de kraan kon drinken. Ik zag hier geen bedelaars of zwervers. In Egypte kon je je rijbewijs kopen bij een kraampje, hier moest je les nemen. Allemaal van dat soort dingetjes.”
Het is geen makkelijke tijd. Hij gaat als 12-jarig jongetje naar een basisschool in Den Haag, terwijl hij gebrekkig Nederlands spreekt. Robert krijgt intensief huiswerkbegeleiding en volgt iedere dag bijles. “Ik leek toen een beetje op een straatratje. Ik werd veel gepest. Het resultaat daarvan is dat ik me altijd red. Het is zwemmen of verzuipen. Tja, ieder nadeel heb z’n voordeel zeg maar.”
Ook thuis loopt het niet altijd op rolletjes. Zijn moeder heeft twee keer een burn-out en verblijft dan regelmatig voor een week in Havelte om cursussen te volgen. Robert zorgt dan voor zichzelf. Na zijn middelbare school start Robert met de vooropleiding Veiligheid & Vakmanschap bij Defensie. In zijn eerste jaar krijgt zijn vader darmkanker. Na vele behandelingen lijkt het beter te gaan, maar in februari 2012 wordt Robert gebeld met de boodschap dat zijn vader hard achteruitgaat en op sterven ligt. Hij gaat naar Denemarken. “Ik kwam uit een heel andere setting: gaan, doen, aanpakken. Toen heb ik daar een beetje de toko overgenomen. Ik regelde wie er wanneer kwam. Ik loodste de vriend van mijn moeder naar Denemarken. Mijn moeder was door haar rug gegaan en had een nacht op de grond geslapen. Toen die verkreukeld opstond, dacht ik: Dat gaan we ook niet meer doen. Jij slaapt in een bed. Punt. Ik slaap wel op de grond. En ik sloeg een verpleegster bijna de kamer uit, omdat ze mijn vader te ruw en onvoorzichtig behandelde en nog meer pijn deed. Het was mijn vader die daar lag, maar ik was eigenlijk niet zijn zoon. Ik schoot in de ‘man in huis’-rol. Dat mijn vader daar lag, dat ik misschien wel verzorging nodig had, dat was zo ver weg.”
Twee maanden later start Robert aan de Koninklijke Militaire School (KMS) in Weert en wordt sergeant . In oktober 2012 begint hij aan de Vaktechnische Opleiding (VTO) Infanterie, maar omdat hij veel lessen mist en medische klachten heeft, wordt hij een klas terug geplaatst. Daar komt hij erachter dat hij het overlijden van zijn vader niet goed heeft verwerkt. “Ik kwam in die klas en dacht: Wat doe ik hier? Ik kon helemaal uit mijn plaat gaan als er iets misging in het veld. Ik kon niet omgaan met negatieve emoties. Ik dronk veel. Vrijdag, zaterdag, zondag, ik ging maar door. Drinken voelde prettig. Op een gegeven moment dacht ik: Als ik nu niet stop, dan komt al die shit er later uit. Ik ben niet van het stoppen, meer van het doorrammen. Maar ondanks het risico dat ik buiten de poort zou staan, ben ik toen met de opleiding gestopt. Ik begon met het remedial-traject bij de geestelijke verzorging. De eerste keer dat ik in Beukbergen (conferentieoord waar de geestelijke verzorging huist) een gesprek had, heb ik daar echt jankend gezeten. Het luchtte op.
Een man is iemand die gaat. Bam…bam…bam. Emoties komen later wel. Dat vond ik. Ik kan een alfamannetje zijn. De ‘tough guy’. Zo heb ik militairen ook altijd gezien. Als macho-mannen, met wapens, munitie, het hele verhaal. Ik dacht: Wat ik vind en voel dat hoeft niet iedereen te weten. Maar praten over wat me dwarszat hielp. Het doet wat met je. Het is de belangrijkste les die ik heb geleerd. Als het moet, dan kan ik nu mijn emoties tonen.”
In september 2013 start Robert opnieuw met de opleiding VTO Infanterie. Samen met de geestelijke verzorging gaat hij kijken hoe hij een positieve draai kan geven aan negatieve emoties. “Hoe kan je ze omzetten? Wat zou mijn vader ervan vinden? Zou hij blij zijn? De mentex die ik de afgelopen 20 uur heb gehad was een goede oefening. Je loopt met een rugzak op die bijna 50 kilo weegt en die instructeur staat dan tegen je hoofd te blèren. Dat je moet opschieten. Dat het allemaal niet goed is. Iedereen heeft pijn, last van zijn rug. Het is zwaar. Dan moet je de positiviteit in je kop krijgen. Dat is best lastig. 24 uur lang, zonder slaap. Vannacht heb ik tegen hem staan praten toen er even rust was. Je sluit jezelf even op. En vraagt je af: Wat zou papa zeggen? Hoe zou hij me motiveren? Dan voel je je een beetje opgepept. Het heeft me er vannacht doorheen geholpen. Ik kan er nu mee omgaan. Het is gebeurd. Ik besef het. Ik mis hem wel. Daar praat je over. Over de moeilijke dingen, maar ook over de mooie herinneringen. Je maakt het steeds meer eigen, je bouwt het in. Ik ben mijn eigen anker. Heel simpel en praktisch.
‘Until the last breath you’re a fighter’. Dat staat bij mijn vaders graf, zijn urn. Dat was het eerste wat in me opkwam toen hij was overleden. Ik heb de tekst op mijn been laten tatoeëren. Het heeft me gevormd.”
Robert is in maart 2014 gestopt met de opleiding VTO Infanterie en is nu werkzaam als huzaar der eerste klasse bij het 103 Verkenningseskadron bij de Nederlandse Koninklijke Landmacht.
Robert komt net uit een mentex, een mentale training. Een 20 uur lange fysieke en mentale uitputtingsslag. Hij heeft een uurtje slaap gehad, maar is wakker en helder. “Het was heftig, maar ik voel me prima.”
Robert ziet eruit als een gewone Hollandse jongen, maar groeide op in een diplomatengezin in onder meer Ghana, Egypte en Duitsland. Na de scheiding van zijn ouders, gaat zijn vader in Denemarken wonen. Robert vertrekt met zijn moeder naar Nederland. “Iemand moest de man in huis zijn. Dat was logisch voor mij. Ik dacht, als papa er niet is, dan doe ik het wel. In Egypte woonde ik in een penthouse. Op de 6e en 7e verdieping. En op een golfresort, een soort beveiligde compound. De zoon van Mubarak woonde daar ook en veel mensen met geld die graag golfden. Ik zat altijd op internationale scholen met Britste expat-kinderen.
In 2003 kwam ik naar Nederland. Ik had hier als klein kind een halfjaartje gewoond, dat was het. Dus het was wel even een cultuurshock toen ik hier aankwam. Ik vond het raar dat je hier uit de kraan kon drinken. Ik zag hier geen bedelaars of zwervers. In Egypte kon je je rijbewijs kopen bij een kraampje, hier moest je les nemen. Allemaal van dat soort dingetjes.”
Het is geen makkelijke tijd. Hij gaat als 12-jarig jongetje naar een basisschool in Den Haag, terwijl hij gebrekkig Nederlands spreekt. Robert krijgt intensief huiswerkbegeleiding en volgt iedere dag bijles. “Ik leek toen een beetje op een straatratje. Ik werd veel gepest. Het resultaat daarvan is dat ik me altijd red. Het is zwemmen of verzuipen. Tja, ieder nadeel heb z’n voordeel zeg maar.”
Ook thuis loopt het niet altijd op rolletjes. Zijn moeder heeft twee keer een burn-out en verblijft dan regelmatig voor een week in Havelte om cursussen te volgen. Robert zorgt dan voor zichzelf. Na zijn middelbare school start Robert met de vooropleiding Veiligheid & Vakmanschap bij Defensie. In zijn eerste jaar krijgt zijn vader darmkanker. Na vele behandelingen lijkt het beter te gaan, maar in februari 2012 wordt Robert gebeld met de boodschap dat zijn vader hard achteruitgaat en op sterven ligt. Hij gaat naar Denemarken. “Ik kwam uit een heel andere setting: gaan, doen, aanpakken. Toen heb ik daar een beetje de toko overgenomen. Ik regelde wie er wanneer kwam. Ik loodste de vriend van mijn moeder naar Denemarken. Mijn moeder was door haar rug gegaan en had een nacht op de grond geslapen. Toen die verkreukeld opstond, dacht ik: Dat gaan we ook niet meer doen. Jij slaapt in een bed. Punt. Ik slaap wel op de grond. En ik sloeg een verpleegster bijna de kamer uit, omdat ze mijn vader te ruw en onvoorzichtig behandelde en nog meer pijn deed. Het was mijn vader die daar lag, maar ik was eigenlijk niet zijn zoon. Ik schoot in de ‘man in huis’-rol. Dat mijn vader daar lag, dat ik misschien wel verzorging nodig had, dat was zo ver weg.”
Twee maanden later start Robert aan de Koninklijke Militaire School (KMS) in Weert en wordt sergeant . In oktober 2012 begint hij aan de Vaktechnische Opleiding (VTO) Infanterie, maar omdat hij veel lessen mist en medische klachten heeft, wordt hij een klas terug geplaatst. Daar komt hij erachter dat hij het overlijden van zijn vader niet goed heeft verwerkt. “Ik kwam in die klas en dacht: Wat doe ik hier? Ik kon helemaal uit mijn plaat gaan als er iets misging in het veld. Ik kon niet omgaan met negatieve emoties. Ik dronk veel. Vrijdag, zaterdag, zondag, ik ging maar door. Drinken voelde prettig. Op een gegeven moment dacht ik: Als ik nu niet stop, dan komt al die shit er later uit. Ik ben niet van het stoppen, meer van het doorrammen. Maar ondanks het risico dat ik buiten de poort zou staan, ben ik toen met de opleiding gestopt. Ik begon met het remedial-traject bij de geestelijke verzorging. De eerste keer dat ik in Beukbergen (conferentieoord waar de geestelijke verzorging huist) een gesprek had, heb ik daar echt jankend gezeten. Het luchtte op.
Een man is iemand die gaat. Bam…bam…bam. Emoties komen later wel. Dat vond ik. Ik kan een alfamannetje zijn. De ‘tough guy’. Zo heb ik militairen ook altijd gezien. Als macho-mannen, met wapens, munitie, het hele verhaal. Ik dacht: Wat ik vind en voel dat hoeft niet iedereen te weten. Maar praten over wat me dwarszat hielp. Het doet wat met je. Het is de belangrijkste les die ik heb geleerd. Als het moet, dan kan ik nu mijn emoties tonen.”
In september 2013 start Robert opnieuw met de opleiding VTO Infanterie. Samen met de geestelijke verzorging gaat hij kijken hoe hij een positieve draai kan geven aan negatieve emoties. “Hoe kan je ze omzetten? Wat zou mijn vader ervan vinden? Zou hij blij zijn? De mentex die ik de afgelopen 20 uur heb gehad was een goede oefening. Je loopt met een rugzak op die bijna 50 kilo weegt en die instructeur staat dan tegen je hoofd te blèren. Dat je moet opschieten. Dat het allemaal niet goed is. Iedereen heeft pijn, last van zijn rug. Het is zwaar. Dan moet je de positiviteit in je kop krijgen. Dat is best lastig. 24 uur lang, zonder slaap. Vannacht heb ik tegen hem staan praten toen er even rust was. Je sluit jezelf even op. En vraagt je af: Wat zou papa zeggen? Hoe zou hij me motiveren? Dan voel je je een beetje opgepept. Het heeft me er vannacht doorheen geholpen. Ik kan er nu mee omgaan. Het is gebeurd. Ik besef het. Ik mis hem wel. Daar praat je over. Over de moeilijke dingen, maar ook over de mooie herinneringen. Je maakt het steeds meer eigen, je bouwt het in. Ik ben mijn eigen anker. Heel simpel en praktisch.
‘Until the last breath you’re a fighter’. Dat staat bij mijn vaders graf, zijn urn. Dat was het eerste wat in me opkwam toen hij was overleden. Ik heb de tekst op mijn been laten tatoeëren. Het heeft me gevormd.”
Robert is in maart 2014 gestopt met de opleiding VTO Infanterie en is nu werkzaam als huzaar der eerste klasse bij het 103 Verkenningseskadron bij de Nederlandse Koninklijke Landmacht.
Door Sonja van der Sar
Drag & drop your tab 2 content here
Robert ontmoet Maame Joses
Robert ontmoet Maame Joses in Dudok Arnhem in aanwezigheid van raadsman Gusta Huijs.
Ghana en hun kijk op een multiculturele wereld delen ze beiden. Robert verteld over zijn verleden, over zijn vader en over zijn worsteling met zijn emoties. Ze brachten de hele avond door en namen afscheid met herkenning en hoop. Maame Joses schreef en componeerde met pianist Bouwe Bruins het lied 'Grown Man Cry'.
Robert ontmoet Maame Joses in Dudok Arnhem in aanwezigheid van raadsman Gusta Huijs.
Ghana en hun kijk op een multiculturele wereld delen ze beiden. Robert verteld over zijn verleden, over zijn vader en over zijn worsteling met zijn emoties. Ze brachten de hele avond door en namen afscheid met herkenning en hoop. Maame Joses schreef en componeerde met pianist Bouwe Bruins het lied 'Grown Man Cry'.
Drag & drop your tab 3 content here
Grown Man Cry
Music & Words by Maame Joses en Bouwe Bruins There's nothing I can do That's what we tell ourselves I am just one girl And I'm more than just a little scared Why is it up to me To go and make a change I got nothing in my pocket Am I the only one who cares We're moving higher, faster, free Half the world's belly's empty How can that be When I got all I need Everybody wants to be a hero But no one can stand To watch a grown man cry Pretending not to see cause it's so cold And we're already tired in our own lives |
I love the trees you know And pretty much anything that grows It won't leave me alone I gotta do something, I gotta do something Moving higher, faster, free Half the world's belly's empty How can that be When I got all I need Everybody wants to be a hero But no one can stand To watch a grown man cry Pretending not to see cause it's so cold And we're already tired in our own lives Everybody wants to be a hero But no one can stand To watch a grown man cry Maame Joses Music |
Drag & drop your tab 4 content here
The making of 'Grown Man Cry' in Stadskelders Arnhem. Foto's door Monique Mulder.
Maame Joses Singer Songwriter
Soulvolle liedjes recht uit het hart, dat typeert singer songwriter Maame Joses. Akoestisch op gitaar of voluit met band, ze verrast door eigenzinnige covers en zelfgeschreven materiaal. Een diepe stem neemt de luisteraar mee naar haar beleving, haar verhaal. Van klein en gevoelig tot ritmisch en groots, Maame geniet van het spelen met haar band uit Arnhem waar zij sinds 2006 woonachtig is. Hierbij de uitnodiging om mee te gaan naar Maame’s wereld van soul, pop, blues, gospel en folk! Opgegroeid in Engeland, Ghana en Nederland geniet ze van internationale muzikale invloeden. Lees meer. YourSong - Maame Joses from Guido Crolla on Vimeo. |
Vine sneakpreview! |
Drag & drop content here